Vrijwilliger bij Handjehelpen: op museumtour door Utrecht

Interview gehouden en geschreven door Handjehelpen.

Simon Ran (45) woont in de binnenstad van Utrecht. Hij is aannemer, heeft een timmerwerkplaats en belegt in vastgoed. Ondanks zijn drukke bestaan, maakt Simon graag tijd voor vrijwilligerswerk. Zo is hij al een jaar maatje van Kees (49), een man met een psychische kwetsbaarheid, met wie hij wekelijks iets onderneemt. “Als we samen zijn is zijn angst weg. Dan durft hij overal heen.”

De keuze voor vrijwilligerswerk

De aanleiding voor Simon om vrijwilligerswerk te gaan doen? Hij vertelt: “Ik zat met een vriendin te praten, zij is psycholoog. We hadden het over haar werk en ze zei: ‘Simon, we kunnen mensen wel met psychologie proberen te helpen, maar vaak helpt het al enorm als ze gewoon met mensen omgaan die goed in elkaar zitten. Jij zou daar iets mee moeten doen.’ Deze uitspraak zette me aan het denken. Ik ging op zoek en kwam zo Handjehelpen tegen. Het maatje worden sprak me gelijk aan. Het leek me laagdrempelig om mee te beginnen. En dat was ook zo: je meldt je aan via de website en ziet dan direct een aantal oproepjes van mensen die een maatje zoeken. Al snel werd ik gebeld voor een intakegesprek.

Op museumtour in Utrecht

Ik werd gekoppeld aan Kees*, een man van 49 en wat bleek? Hij woont letterlijk bij me om de hoek! Dat is natuurlijk ideaal. We houden allebei van kunst en bezochten in het begin vooral veel musea. Sterker nog, we hebben inmiddels alle musea in Utrecht wel uitgespeeld! Hoewel dit leuk was om te doen, is het wel een nadeel dat je in een museum weinig met elkaar praat. Je maakt meer contact als je samen ergens gaat zitten. Daarom gaan we nu meestal lunchen en een beetje ouwehoeren.

Straatangst

De reden dat Kees destijds op zoek ging naar een maatje, was om meer buiten te komen. Hij heeft last van angstgevoelens en durft niet goed alleen over straat. Vooral drukke plekken vindt hij moeilijk; hij is dan bang dat mensen over hem praten. Als ik erbij ben, is dat gevoel weg. Dan zijn we gewoon met z’n tweeën en durft hij overal heen. Eigenlijk ging dat al vrij vlot. Zijn psycholoog heeft hem daar ook goed bij geholpen. Die zei: ‘Kees, probeer op alles ‘ja’ te zeggen. Dat heeft hij goed onthouden. Hij zegt nu bijna altijd ‘ja’ als ik iets voorstel. Dat klinkt misschien avontuurlijker dan het is, maar het blijft voor hem echt spannend.

Te laat

In het begin haalde ik Kees altijd thuis op, dan merkte ik weinig van zijn angstgevoelens. Laatst hadden we afgesproken dat we elkaar zouden zien op het terras en was ik te laat. Kees was er al en moest een paar minuten op me wachten. Toen ik aankwam, realiseerde ik me wat een impact dat op hem had. Ik zag aan Kees dat hij zich ongemakkelijk voelde en erg nerveus was. Dat was voor mij wel even een besefmomentje. Ik ga er soms vanuit dat hij ‘gewoon’ alles kan doen, maar dat is dus niet zo. Even alleen op een terras zitten is voor hem al spannend. Ik probeer er nu extra op te letten dat ik op tijd kom, want ik vind het vervelend dat hij er zo nerveus van wordt. Aan de andere kant denk ik dat hij het zelf misschien ziet als een leermoment: in het dagelijks leven komen mensen nu eenmaal wel eens te laat. Kees doet zijn best om hier goed mee om te gaan.

Overwinning

Ik ken Kees inmiddels een jaar en ik zie dat hij steeds meer durft. Ik vind het te groot om te zeggen dat ik daar invloed op heb gehad, maar vind het fijn om te zien dat het goed met hem gaat. Kees heeft inmiddels een baan en gaat vaker de deur uit. Hij is zelfs een keer alleen naar een concert geweest, dat was voor hem echt een overwinning. Kees neemt zelf ook steeds meer initiatief. Laatst vroeg hij bijvoorbeeld of ik binnenkort eens mee wil naar de kerk. Dat vond ik wel grappig. Ik ben zelf totaal niet gelovig, dus een bezoekje aan de kerk is voor mij wel even een nieuwe drempel, haha. Maar ik vind het hartstikke leuk hoor, zo kom ik zelf ook eens uit mijn comfortzone!

Voldoening

Op de vraag wat het vrijwilligerswerk voor hem betekent, antwoordt Simon: “Dat is een goede vraag… Ik vind het leuk dat ik Kees heb leren kennen. Ik merk wel dat het contact met Kees anders is dan een ‘gewone’ vriendschap; het contact verloopt iets minder natuurlijk. Wat ik er zelf uithaal is eigenlijk puur de voldoening dat ik iets voor hem kan doen.

Vrijwilligerswerk als maatje biedt je een ander perspectief en dat is leerzaam. Normaal gesproken kom je niet zo snel in contact met mensen die moeite hebben met sociale interactie. Kees heeft me laten zien dat veel dingen die voor velen van ons zo makkelijk en vanzelfsprekend zijn, dat voor andere mensen helemaal niet zijn.”

*De naam van de hulpvrager in dit interview is gefingeerd vanwege privacyredenen.